The Open Forest Encyclopedia [od: zaraza-splinter-pines] (2023)

Objawy i przebieg choroby

Przyczyna choroby

Korzystne warunki

Pojawieniu się zarazy sprzyjają predyspozycje sadzonek do tej choroby, która jest przejściowa, ale zawsze występuje u roślin w pierwszych tygodniach życia ze względu na ich sytuację żywieniową. W tym okresie młode rośliny przechodzą z odżywiania się rezerwami zawartymi w nasionach na samodzielne odżywianie, czego konsekwencją jest kryzys troficzny. U sadzonek sosny występuje w ciągu pierwszych sześciu tygodni po wschodach i osiąga maksimum po około dwóch tygodniach. Ta predyspozycja może być zwiększona przez niekorzystne warunki środowiskowe, takie jak wysoka i niska wilgotność.temperatura gleby(powodujące spowolnienie rozwoju siewek i wydłużenie okresu ich podatności na choroby), nadmierne przesuszenie gleby (które zmniejszając turgor hamuje rozwój siewek, prowadząc do tego samego efektu), lub nadmierna zawartość azotu wpodłoga, co stymuluje zbyt szybki wzrost sadzonek, a tym samym pogłębia kryzys troficzny.Na grzyby powodujące zgorzel siewek oddziałuje również środowisko, zarówno ożywione, jak i nieożywione. W tym przypadku sposób życia reprezentują głównie grzyby saprofityczne, które samą swoją obecnością w glebie wpływają na patogeny poprzez zajmowanie przestrzeni i wykorzystanie bazy pokarmowej. Ogólnie rzecz biorąc, im dłużej używaszprzedszkole, warunki do działania patogenów są lepiej stworzone w glebie i odwrotnie, w szkółkach założonych na terenach np. po starych sosnach nie można się obawiać zamierania siewek w pierwszych gleba W takim drzewostanie z reguły nie występują grzyby powodujące zgorzel siewek, natomiast żyją tam grzyby saprofityczne, często ograniczające aktywność tych patogenów.

Bezpieczeństwo

Eliminacja czynników prowadzących do zarazy w szkółkach, tunelach i innych miejscach produkcji sadzonek już działa w celu ochrony przed tą chorobą, w szczególności poprzezprofilaktyka dyspozycyjna(cel: zmniejszenie poziomu predyspozycji do choroby żywiciela) izapobieganie infekcjom(cel: zapobieganie zakażeniu gospodarza przez patogen). Po wystąpieniu choroby można zastosować kuracje zatrzymujące jej postęp, które określamy mianem leczniczych (terapii).

profilaktyka jednorazowa

profilaktyka jednorazowa, mający na celu zapobieganie podatności roślin na porażenie przez zarazki, przywiązuje dużą wagę m.in. wybór miejsca na szkółkę leśną. Zaleca się unikanie gleb zbyt ciężkich i wilgotnych, ale też zbyt piaszczystych, na których łatwo rozwijają się niedobory wilgoci i składników pokarmowych. W obu skrajnie niekorzystnych przypadkach (gleby bardzo lekkie i bardzo ciężkie) dodatek korzystnie wpływa na strukturę gleby.wysoki tłum.odczyn glebypowinna wynosić od 4,5 do 5,5 dla sadzonek drzew iglastych i od 5,5 do 6,0 dla sadzonek drzew liściastych Szkółki powinny być osłonięte od wiatrów i zlokalizowane w taki sposób, aby ich teren był jak najmniej narażony na utratę wody. Siew należy wykonać zgodnie z zasadami hilotecnia (w odpowiednim terminie, odpowiednio głęboko i gęsto itp.), unikając przenawożenia azotem i stosując rodzimy materiał siewny. W przypadku sosny zwyczajnej najcenniejszymi i najmniej podatnymi na zarazę nasionami są nasiona duże, ciemne.

profilaktyka infekcji

profilaktyka infekcjima na celu zmniejszenie ryzyka chorób sadzonek poprzez ograniczenie lub nawet całkowite wyeliminowanie materiału zakaźnego w środowisku szkółkarskim. Gdy patogen jest już na powierzchni sadzonki lub grozi mu rychła inwazja, należy go powstrzymać odpowiednimi zabiegami. Pierwszym zaleceniem w profilaktyce infekcji jest chemiczna obróbka materiału siewnego. Przykładami zapraw stosowanych w tym celu są Mortar Oxafun T, Mortar Funaben T, Zaprawa do nasion T zawiesina lub Benlate. Najbardziej polecane są zaprawy wieloskładnikowe (Funaben T Mortar, Oxafun T Mortar) lub mieszanki kilku zapraw (Apron Mortar + Funaben T Mortar + Oxafun T Mortar), ponieważ skład grzybów, przeciwko którym są skierowane, jest czasem szeroki i ich wrażliwość na poszczególne substancje jest różna. Z kolei rośliny uprawne muszą mieć podłoże wolne od patogenów. Materiałem zakaźnym w podłożu uprawowym są zarodniki, zarodniki lub strzępki grzybów żyjących w glebie (na przykład w resztkach pożniwnych). W ramach profilaktyki zakażeń staramy się je eliminować lub przynajmniej redukować do poziomu nie zagrażającego masowym wybuchem choroby. Osiągamy to poprzez dezynfekcję gleby metodą fizyczną lub chemiczną, która jest rzadziej stosowana w szkółkach leśnych. Polega głównie na odparowaniu podłoża.

Metoda dezynfekcji chemicznej.

Metoda dezynfekcji chemicznej.podłoża polega na poddaniu ich działaniu środków trujących dla grzybów. Środki te mogą być stałe (proszki lub granulki), ciekłe lub gazowe. W tym drugim przypadku mówimy o fumigacji, zalecane przez IBL środki do dezynfekcji gleby to Sadoplon 75 i Previcur N. Pierwszy stosuje się głównie na glebach zasiedlonych przez grzyby fuzariotyczne, a drugi na glebach, na których sadzonki są zagrożone przez grzyby z rodzaju płećPhytophthoraIrecenzjaWśród płynnych środków do dekontaminacji gleby warto wymienić wspomniany Previcur oraz formalinę (najbardziej ekonomiczny i wysoce skuteczny środek dezynfekujący). Inne preparaty, które można stosować do dezynfekcji gleby w postaci płynnej to np. Dithane M-45 lub Nemispor.W przypadku stosowania rozsadników i istnieje ryzyko zawilgocenia, należy oczyścić wnętrze rozsadników. odkażony formaliną techniczną przed wprowadzeniem do niego podłoża (gleby). W przypadku produkcji materiału rozmnożeniowego w pomieszczeniach, tj. głównie w tunelach foliowych i szklarniach, zaleca się stosowanie substratów izolowanych, tj. pojemników lub grzęd oddzielonych od podłoża szkółkarskiego (np. folią aluminiową), co zapobiega przenikaniu patogenów z głębszych warstw gleby do podłoża, na którym będą rosły sadzonki.

Biologiczne metody ochrony sadzonek.

Biologiczne metody ochrony sadzonek.przed gangreną jest jeszcze w fazie badań. Polega ona głównie na wykorzystaniu mikroorganizmów (zwłaszcza grzybów saprofitycznych lub grzybów tworzących mikoryzę z korzeniami sadzonek) do ochrony korzeni przed atakiem grzybów chorobotwórczych. Można to realizować wprowadzając do gleby grzyby antagonistyczne w stosunku do patogenów lub stwarzając dogodne warunki do rozwoju już obecnych w glebie naturalnych antagonistów. Do gleby można wprowadzać tzw. grzyby antagonistyczne wobec patogenów. biopreparaty zawierające np. zarodniki grzybów z rodzajutrichoderma. Kilka gatunków z tego rodzaju charakteryzuje się bardzo szybkim wzrostem i produkcją antybiotyków szkodliwych dla wielu patogenów, a także mogą pasożytować na swoich strzępkach. Ogólnie grzyby z rodzajutrichodermasą dość obfite na dnie lasów. Niestety, istniejące wieloletnie praktyki uprawowe, polegające na częstym stosowaniu chemikaliów, czasami prowadziły do ​​biologicznej degradacji gleb. Składa się m.in. fakt, że w trakcie zabiegów zwykle usuwane są z gleby grzyby antagonistyczne do patogenów oraz występujące tam grzyby mikoryzowe. W tym sensie każde niepowodzenie w zastosowaniu zabiegu chemicznego (np. niepotrzebnej dezynfekcji gleby) jest już krokiem w kierunku odbudowy składu grzybów glebowych, który mógłby być użyteczny z punktu widzenia ochrony biologicznej. oparzenia wilgocią.

Terapia